دیوان شمس

چه کسم من چه کسم من که بسی وسوسه مندم

                                            گه ازآنسوی کشندم گه از این سوی کشندم

ز کشاکش چو کمانم به کف گوش کشانم

                                            قدر از بام درافتد چو در خانه ببندم

مگر استاره چرخم که ز برجی سوی برجی

                                            به نحوسیش بگریم به سعودیش بخندم

نفسی آتش سوزان نفسی سیل گریزان

                                            ز چه اصلم ز چه فصلم به چه بازار خرندم

نفسی فوق طباقم نفسی شام و عراقم

                                            نفسی غرق فراقم نفسی راز تو رندم

نفسی همره ماهم نفسی مست الهم

                                            نفسی یوسف چاهم نفسی جمله گزندم

نفسی رهزن و غولم نفسی تند و ملولم

                                            نفسی زین دو برونم که بر آن بام بلندم

بده آن باده جانی ز خرابات معانی

                                            که بدان ارزد چاکر که از آن باده دهندم

بپران ناطق جان را تو از این منطق رسمی

                                            که نمی​یابد میدان بگو حرف سمندم