در سال 1291 درتهران متولد شد. از کودکی علاقه‏ عجیبی به نواختن تمبک داشت و به راهنمایی رضاخان‏ باربد که کمانچه نواز بود به کلاس حسین‏ خان‏ اسماعیل زاده استاد کمانچه راه یافت و از سال 1307 به طور جدی به فراگرفتن تمبک پرداخت.

خود او می گفت: " حسین خان می گفت هر چه دو ضربی می زنی بزن : یکصد و بیست و پنج و شش و هشت [ میزان شش هشتم ] را هم بزن: بله و بله، بله دیگه. آن زمان نت در کار نبود."

زمانی که حسین‏ تهرانی به نواختن تمبک پرداخت این ساز و نوازنده‏ی آن در نظر عام ارزشی نداشت، بلکه مورد تحقیر هم واقع می شد. به همین مناسبت پدر حسین با تمبک نوازی او موافق نبود و او از ترس پدر جرئت ظاهر کردن اشتیاقش به تمبک نوازی را نداشت؛ چنان که در ابتدا روی یک گلدان پوست کشیده بود و در خفا به تمرین می پرداخت. پس از چندی که پدر از این مطلب آگاه شد حسین را شماتت کرد و او به ظاهر و به احترام پدر تمبک را کنار نهاد. ولی سرانجام علاقه به این کار او را با تمبک نوازانی چون رضا روان‏بخش، مهدی غیاثی، کنگرلو و چند تن دیگر آشنا کرد.

در سال 1317 در یک مجلس مهمانی با ابولحسن صبا آشنا شد. تهرانی بجز وزن خوانی که روح الله خالقی به او یاد داد نکات فراوانی را از صبا فراگفت و تعلیمات موسیقی خود را مدیون آن استاد می دانست.

 ابوالحسن صبا خود مطالعات زیادی درباره ی ریتم های مختلف و نحوه‏ی اجرای آن ها داشت و مایل بود نوازنده‏ی مستعدی پیدا کند تا آن ها را که روی تمبک پیاده کرده بود به او بیاموزد و حسین برای این منظور بسیار مناسب بود. حسین ضمن فراگیری آن تمهیدات و مهارت ها به تدریج به فراگرفتن دستگاه های موسیقی ایرانی هم پرداخت و به ویژه برخی ضربی ها و تصنیف ها را هم در دستگاه خود می خواند و با نغمات متنوع موسیقی ایرانی آشنا شد.

در سال 1319 که رادیو تهران گشایش یافت، او و تعدادی نوازنده ی تمبک برای دادن امتحان به آن سازمان رفتند. ممتحن موسی‏معروفی بود و صبا هم یولن می نواخت تا با او ضرب بگیرند. صبا چهار مضرابی در گوشه‏ی حسینی نواخت که خیلی سریع بود و حسین که بارها قبلاً با او تمرین کرده بود به خوبی از عهده‏ی همراهی با صبا برآمد و موسی خان معروفی او را برای نوازندگی در رادیو پذیرفت.

حسین در برخی گروه های همنوازی رادیو شرکت داشت و زمانی که علی‏نقی‏وزیری رئیس هنرستان علی موسیقی بود در آنجا همکاری داشت و در کلاس های انجمن موسیقی ملی و سپس در هنرستان موسیق ملی نیز به تدریج تمبک پرداخت و باعث اشاعه‏ی این ساز شد.

در همان هنرستان ابتکار جالبی کرد و گروه تمبک را تشکیل داد و قطعاتی برای اجرا تنظیم کرد.

او با ارکسترهای مختلف به رهبری روح الله خالقی، جواد معروفی ، ابوالحسن صبا، حسین دهلوی ( قطعه‏ ای فانتزی برای تمبک و ارکستر) و فرامرز پایور و تعدادی دیگر نوازندگی کرد. تهرانی تصنیف های قدیمی را به خاطر داشت و اکثر قطعات ضربی صبا و علی نقی وزیری را به خوبی به خاطر سپرده بود و می توان گفت هویتی تازه به تمبک بخشید.

او در اسفند ماه 1352 پس از بیماری ممتدی در گذشت.

مكس روچ ، كوبه اي نواز بزرگ موسيقي جاز بامداد ١٦ آگوست ٢٠٠٧ در بيمارستاني در نيويورك پس از يك دوره بيماري طولاني در سن ٨٣ سالگي درگذشت.

او مبدع سبك ويژه اي در نوازندگي "درامز" بود و با بزرگان موسيقي جاز همانند "دوك الينگتن" نواخته بود.

او كه پيش از انقلاب براي اجراي موسيقي به ايران آمده بود پس از ديدن نوازندگي استاد حسين تهراني به تحسين او پرداخته و گفته بود: "كاري كه من با اين همه طبل انجام ميدهم تهراني با يك تكه پوست و چوب انجام مي دهد

 

روحش شاد و یادش گرامی